Het toeval wilde dat, terwijl er maar een andere docent in de groep zat, zij en ik net naast elkaar zaten. Er waren maar twee hoogblonde vrouwen, je raadt het al: dat waren wij ook. Naast ons zat de enige donkere man in de groep, hij kwam van oorsprong uit Zuid-Amerika. We werden een groepje. We gingen met behulp van stellingen op kaartjes het gesprek aan over hoe dingen vroeger thuis gingen bij ons. Bijvoorbeeld: “Gezond en verantwoord eten stond hoog in het vaandel”.

Binnen no time zaten we zeer geanimeerd te praten, vertelde ik over ‘altijd Becel op brood en eerst een boterham met hartig’, hij over ‘fruit en groenten plukten we in de achtertuin’ en zij over ‘aan tafel moeten blijven zitten tot alles op was’. We waren nog lang niet uitgepraat toen de workshopleidster ons weer in de kring riep met de woorden: ‘Jullie hebben het wel heel gezellig!’. En ineens wist ik wat het was waarom het gesprek zo snel intiem en gezellig was geworden; er was humor. De verschillen die duidelijk waren geworden tussen ons en die zichtbaar werden in onze verhalen over vroeger, die hadden we met humor benaderd en dat gaf meteen een verbonden gevoel.

De take-home message, op een kaartje geschreven, van deze middag was: “It is not our differences that divide us. It is our inability to recognize, accept and celebrate those differences”( Audre Lorde)

Samen lachen zie ik als mooi middel om onze verschillen te vieren!

*’Verschillen omarmen, transcultureel systemisch werken’ Nel Jessurun en Roxane Warring.